Marzenie przed ogórkami

(Głos Koszaliński - Magazyn 31.05-1.06.1975)

Było to tak. Wyszedł facet. Niepozorny, ale za to w smokingu. Rozebrał się do koszuli i spytał swojego kumpla, czy jedzie na urlop. Kumpel coś zamamrotał i wtedy zaczęło się wydawać, że ten kumpel wcale nie jest kumplem. I tak też było. To nie był kumpel. A ten facet okazał się normalnym aktorem. No i tak nas przerobił - od początku do końca.

Przepraszam najmocniej Szanownych czytelników za slang. To nie moje - to fragment relacji jaką zdawał jeden młody człowiek drugiemu po obejrzeniu ostatniego spektaklu "Sceny monodram" w koszalińskim WDK. I to wcale nie znaczy, że tenże młody człowiek używa tylko cytowanego wyżej i nam, starszym niezbyt zrozumiałego języka. On że, na spotkaniu po spektaklu "taniec koguta" zupełnie poprawną polszczyzną wiódł spór a aktorem - amatorem Władysławem Pitakiem. Bo też nie w slangu sprawa. Ale w tym, że niechcący natrafiłem w Koszalinie na nader ciekawą imprezę i na nie mniej interesujące audytorium.

"Scenę monodram" prowadzi Miejski Ośrodek Kultury przy WDK bodaj od roku. Ale że jestem przekorny, dopiero ostatnio dałem się uwieść opublikowanemu w "Głosie" zaproszeniu i poszedłem. Z początku poczułem się nieswojo: sala niemal pełna, a widzowie o połowę młodsi ode mnie. Skryłem się więc w gąszczu i zacząłem podsłuchiwać. Jakieś dziewczyny twierdziły zgodnie, że Hanin ostatnio "pokazała klasę" i że teraz, za tydzień czy dwa, będzie tu niejaki Hańcza. A potem wszedł właśnie "facet" i zaczął po prostu zaczepiać publiczność. Zaczepiał tekstem Broszkiewicza. I prowokował do tego, że w końcu rzecz z pozoru ucieszna a krotochwilna ukazała jakiś, wcale nie błahy podtekst: musiałem się na serio zastanawiać, jakimi to sposobami można nie szargając narodowych świętości, powiedzieć narodowi jak jest łatwowierny, ufający zbyt łatwym przyjaźniom i nie przewidujący strat niesionych przez pozorne zyski. Ale, ale... dałem się sprowokować niejakiemu Pitakowi do niemal filozoficznych wynurzeń. A tymczasem ważne tu jest co innego.

To, że publiczność zaskoczona przecież niecodzienną formą przedstawienia, prowokacją do współuczestnictwa i współpartnerstwa z aktorem - przyjęła bez specjalnych wstrętów narzucona konwencję. To dowodzi, nie tyle może nawet teatralnego rozsmakowania, nie tyle siły aktorskiego działania - ile tego, że wśród bywalców poniedziałkowych imprez w wudekowskiej kawiarni łatwo o atmosferę specjalnego zaciekawienia propozycją nawet dziwną. "Tańczący kogut" Władysława Pitaka nie jest łatwy w odbiorze. Niełatwa też była dyskusja o nim. A przecież ci młodzi ludzie od pospektaklowej wymiany zdań nie tylko nie uciekli, lecz pozwolili sobie z całą powagą atakować zaprezentowaną propozycję lub bronić jej racji bytu.

Pomyślałem, że nieczęsto udaje się sprowokować ludzi do podobnej szczerości. Niełatwo też sprowokować do tego młodzież. A tutaj akurat - jest to rzecz normalna...

I wyszło na to, że byłem świadkiem, jedynej chyba u nas, próby przyzwyczajania ludzi do systematycznego i aktywnego uczestnictwa w sztuce niełatwej; w przeciągu kilku miesięcy zaprezentowano tu kilka person z aktorskiej czołówki krajowej i bardzo wielu ludzi amatorsko (co wcale nie znaczy źle) parających się monodramem. Że teraz już do "Sceny monodram" widzów przyciągają nie tylko uznane nazwiska, bo dla dzisiejszej widowni liczy się przede wszystkim możliwość kontaktu z tą właśnie formą sztuki teatralnej.

A jako malkontent "z urzędu" pozwolę sobie powiedzieć, że dobrze byłoby, gdyby ta właśnie "Scena" nadal działała. Także w "ogórkowym" sezonie.
(VIP)

Tytuł monodramu "TANIEC KOGUTÓW"
Autor: Władysław Pitak wg Stanisława Broszkiewicza
Aktor: Władysław Pitak